دست در دست هم با اشک شوق و گرد و خاک سفر وارد حرم شدیم.اما دست هامان به هنگام سلام بر سینه رفته و جدا شدند…ناغافل میان جمعیت گم شد..نه اینکه گم شده باشد!..خودش را گم کرد تا کنج دنجی برای عقده گشایی بیابد…مرا چه به خلوت آسمانی او با بی بی؟!…

همانطور که پاهای برهنه ام خاک ها را بوسه می زدند چشمانم در محاصره ی اشک حسرت،میان جمعیت او را با هما چهره ی نورانی اش می جستند تا مگر درکنار او به آن گنهکاران هم نظری شود….

نگران و هراسان بودم…نمی دانم چرا…شاید میخواستم این لحظات زیبا و این خلوت عاشقانه اش را از دست ندهم و لااقل از دور نظاره گر باشم…

در جمع دوستان هم همیشه دلمان غنج میرفت برای نمازهایش…برای خلوت هایش در حرم ها و زیارتگاه ها…برای اشگ های الماس گون و پاکش…

بالاخره میان شلوغی ها چشمان آشنایش را شناختم…مثل همیشه تکیه بر دیوار داشت و چشم هایش حرف های ناگفته را روبه گنبد می زدند…شاید حرف های آخر را!…دلم لرزید! چرا این فکر را کردم؟؟….

دلم نیامد نزدیکتر بروم و از حضورم آگاهش کنم…همان دور و بر،جایی که قاب چشمانم هم صورت او را داشته باشند و هم گنبد را،نشستم و…خواستم تمام آن حاجاتی که از زمان اعزام مدنظر داشتم بر زبان بیاورم اما نشد!…

هرچه کردم انگار دلم حاجت دیگری داشت….لبانم بی اراده شروع بی حرکت کردند…باورم نمیشد که شهادت او را از بی بی طلب میکنند!…او که مرهم زخم هایم و تنها رفیق حقیقی و نزدیکم بود….چطور دلم رفتنش را رضا میداد؟…

***

بالاخره آن لحظات هم گذشت و کنار کفش داری به هم رسیدیم….انگار که تازه همدیگر را پیدا کرده باشیم….اما چشم ها باهم بودنمان را خبر میدادند…هردو دیگری را دیده بودیم اما سخنی به میان نیاوردیم….تا شاید دعاهامان درحق هم زودتر اثر کند..شاید دعا هرچه پنهانی تر مستجاب تر!

دلم طاقت روایت خط مقدم را ندارد….فقط بگویم که دل او هم طاقت این دنیا نداشت…چند روز بعد گلوله ای سینه اش را شکافت و روی زانوهای خودم سلامش را به بی بی داد و رفت!….

جاماندن سخت است…سخت تر آن جاماندنی که خودت پای سندش را امضا زده باشی…

پ ن:مکان ایده ی اولیه ی این متن کربلا بود!…اما به برکت این شب و رضایت بی بی به نام ایشان شد!

باشد تا این قلم تا آخرین قطره ی جوهر در راه اهل بیت(ع) بر کاغذ رود…آمین!

ولادتت مبارک بانو! سلام ما را به سرداران شهیدت برسان!

دلمان بدجور هوایشان را کرده…

سرزینب‌به‌سلامت‌سرنوکربه‌فلک?

#شهادت_امام_رضا

خدا میدونه چقد دلمون برای دیدن حرم…یه سلام روبروی گنبد تنگ شده!
مشهدیا! آی اونایی که این روزا رفتید یا میرید حرم!
ما رو یادتون نره??

وقتی می خواهیم برای کسی از خداوند منان طلب صبر کنیم معمولا نام یک نمونه از صبوران معروف تاریخ را بر زبان می آوریم و از خداوند چنین صبری را خواستار می شویم.صبر ایوب،صبر زینبی….

نام زینب و صبر زینبی و امثال اینها به سهولت بر زبان ما جاری می شود اما حتی ذره ای برایمان قابل تصور نیست چگونه می توان زندگی کرد درحالی که زندگی مان از خردسالی تا کهنسالی سرشار از مصائب و حوادث ناگوار باشد؟!

حتی فکر کردن به این موضوع هم شگفت آور هست که یک بانو در اوج مصیبت بگوید که غیراززیبایی چیزی مقابل دیدگانش نیست و تمام این مصائب در نهایت برایش شیرین تر از عسل باشد.

از کودکی با شکستن پهلوی مادر و شهادت جانگدازش تا کهنسالی و شهادت تمامی اطرافیان به همراه اسارت و تحقیر و..و همه ی اینها درحالی که از خاندان بهترین انسان روی زمین باشی و خواهر ولی خدا و امام معصوم.

تحمل هزاران بلا و سختی بخاطر جهل و زودباوری و دنیادوستی مردم به یک طرف،پرستاری از مجروحین  و امیدبخشی به کودکان و زنان داغدیده به یک طرف.اصلا تمام مصائب بی بی به یک طرف و کربلا و عاشورا به یک طرف!

حتی اگر زندگی ما پرازسختی و رنج باشد بازهم با زندگی عمۀ سادات قابل مقایسه نیست.چرا که سختی های زندگی ما را خودمان با اشتباهاتمان بوجود آورده ایم و حتی گاهی بخاطر مشکلاتمان کفر می گوییم!! اما خاندان امامت مصائب را درآغوش می کشند و به آسمان لبخند می زنند.

و این مصائب بزرگ و خارج از تصور ماست که حکمت این جملات را مشخص می کند:امان از دل زینب….چه خون شد دل زینب!

****

عمه جان! امروز روزی ست که پس از مدت ها انتظار و دردفراق به دیدار برادر و وصال حضرت حق شتافتی و از قفس دنیا پرگشودی.پروازت مبارک!

محتاج دعایت هستیم!….

زهراجانم!

فقط خدا می داند که پشت آن در بر تو چه گذشت و چگونه محسنت را از تو گرفتند….

فقط خدا می داند که چطور خالصانه سپر بلای ولایت شدی و مدافع حرم

و فقط خدا می داند چطور فرزندانت داغ سنگینت را تاب آوردند و بی صدا در شب به دنبال پیکرت دویدند…

فقط خدا می داند بر حسن چه گذشت آن هنگام که ماجرای کوچه را با دوچشم خود دید…

فقط خدا می داند حسین چه کشید آن هنگام که در آخرین لحظات صورت بر پایت نهاد و اشک ریخت…

و فقط خدا می داند زینب بعد از تو و بدون تو چه کرد با غربت و مصیبت…

فقط خدا از تنهایی علی پس از تو باخبر است…

فقط خدا از لحظه ی شکستن خیبرشکن خبردارد آن هنگام که دستش به زخم بازویت رسید…

و فقط خدا و چاه از دل علی خبر دارند که مرهم زخمش خدا و شنونده ی ناله هایش چاه بود….

السلام علیک یا ناحلة الجسم!

یا منهدة الرکن!

یا باکیة العین!

یا معصبة الراس!

یا فاطمة الزهرا!

1-

خون دل خوردنت بهای ایمان ما بود و رنج اصحابت لازمه ی باقی ماندن نهضت.اگرچه بعد از تو به قصد متلاشی کردن آرمان هایت برخاستند اما مگر به پا خاسته بودی که بعد از تو راهت بر زمین بماند؟نماند و نمی ماند و نخواهد ماند!

چقدر سخت بود رفتنت برای فاطمه و چقدر درد داشت برای علی و چقدر غصه خوردند حسنین و صبر با رفتن تو بود که در دل زینب ریشه دواند….

تو رفتی و زهرا روزها را شمرد برای دیدار دوباره و وصالی ابدی…تاب ماندن نداشت و شد اولین مدافع امامت و  نخستین فدایی حجت خدا…

و جهان در انتظار آمدن فرزندت و انتقام سیلی مادرش از نامردان زمانه خواهد ماند…

2-

سهم من از صحن و ایوانت تنها شیرینی خیال است و حسرت گنبد و گلدسته ای که نیست.سهم من انتظار است.انتظار آن روز که نرده ها بین من و تو فاصله نیفکنند و در میان سنگ و خاک مزارت را جستجو نکنم.

انتظار آن روز که حرمی برایت بسازیم به وسعت و زیبایی حرم برادرت.همان روز که دیگر فقط کبوترها برای غربتت ناله نزنند.آن روز که هنگام روضه خواندن واهمه نداشته باشیم….

و شاید بگویند شما با این دینتان فقط در خیالات سیر می کنید.اما…اما مگر روزی ایران اسلامی هم خیال نبود؟…مگر پیروزی ایران مقابل یک دنیا خیال نبود؟…مگر این همه پیشرفت و افتخار و ترقی،روزی محال به نظر نمی آمد؟…

همه ی این خیالاتند که حالا دانه دانه به دنیای یقین و واقعیت پیوسته و جهان را سرگردان از این دست غیبی به تعجب وامی دارد.

دیر نیست آن روز که روبروی گنبدت بایستم و دست بر سینه سلامت دهم!….

3-

آنقدر پناهت آرام بخش است که کبوترها هم به زیر سایه ات آمده اند تا از چنگ گرگ های دنیا در امان باشند…تا زخمی به بالشان ننشیند و توان پرواز را از آنان نستانند.

کاش کبوتر نه! آهو بودم…آهو بودم تا تو مرا بخری و در سختی ها به داد بی نوایی چون من برسی…

و چقدر سخت است با آن همه جود و کرم و محبت،خودت غریب الغربا باشی و در حجره ی غربت و با زهر جفا چشم بر دنیا ببندی.

اما شیرین آنکه پایان این درد و رنج ها وصال یار است و رهایی از بند قفس دنیا.

آن هنگام که مهدی قدم در صحنت می نهد تنها تویی که نورانیت وجودش را احساس می کنی.تو هم انتظارش برای ظهور ما را می بینی؟…بیتابی اش را؟…تنهایی اش را؟…برایمان دعا کن تا غیبت طولانی مان را پایان دهیم و به سوی اماممان برگردیم.دعا کن از همه ی حقیقت انتظار،تنها ادعایش با ما نباشد…دعایمان کن آقا!

4-

می رسد آن روز که اشاعه ی وجودت از کعبه بر جهانیان بتابد و تاریکی غفلت را از چشم و گوششان کنار زند.

خوب می دانم که تو در همین حوالی منتظر قطره اشکی،آهی،نه! تنها یادی از سوی مایی…اما دریغا!

شرمنده ایم بابت غیبت طولانی مان…می دانم آن روز که بیایی نه فقط ما،که جهان در عطش منجی می سوزد.روز به روز به آن روز عزیز و زیبا نزدیکتر می شویم اما کس چه می داند که ما در کدام سمت قرار داریم و برای کدام طرف شمشیر می زنیم؟

یاری مان کن تا از مقابله کننندگان با تو نباشیم…بخواه فدا شدنمان برایت را…بخواه عاقبت بخیری مان ررا

چه می گویم؟! تو همیشه برایمان دعا می کنی…حتی آن هنگام که یادمان می رود تو می بینی…تو منتظری

این ماییم که نمی خواهیم…بخواه که بخواهیم…یاری مان کن که بخواهیم

اللهم عجل لولیک الفرج